هر چه زیباست مرا یاد تو می اندازد

آن که بیناست مرا یاد تو می اندازد

تو که نزدیک تر از من به منی می دانی

دل که شیداست مرا یاد تو می اندازد

هر زمان نغمه ی عشقی است که من می شنوم

از تو گویاست ، مرا یاد تو می اندازد

دیگران هر چه بخواهند بگویند که عشق

بی کم و کاست مرا یاد تو می اندازد

ساعتی نیست فراموش کنم یاد تو را

غم که با ماست مرا یاد تو می اندازد

منو موج ها هر روز سیلی زدند

شکستم ولی صخره بار اومدم

نوبهار است در آن کوش که شاغل باشی
نه که لیسانس بگیری و همش ول باشی

من نگویم که کنون با که بگرد و چه بِکش
پسرم از تو بعید است که عاقل باشی!

اغنیا اصل کباب و فقرا بوی کباب
صرفه آن است که در فکر فلافل باشی

طرح امنیت نگذاشت شوی سرگرم و

.......................... ادامه مطلب

شاید آن روز که سهراب نوشت:

تا شقایق هست زندگی باید کرد

خبری از دل پر درد گل یاس نداشت

باید اینجور نوشت:

هر گلی هم باشی

چه شقایق, چه گل پیچک و یاس

زندگی اجبارست...

صبر کن سهراب
گفته بودی قایقی خواهم ساخت
قایقت جا دارد؟
من هم از همهمه ی اهل زمین دلگیرم...
آری تو راست میگویی:
آسمان مال من است
پنجره, فکر, هوا, عشق, زمین مال من است
اما سهراب تو قضاوت کن!!!
 بر دل سنگ زمین جای من است؟
من نمیدانم که چرا این مردم، دانه های دلشان پیدا نیست...
کجایی سهراب؟
آب را گل کردند
 چشم ها را بستند و چه با دل کردند...
 وای سهراب کجایی آخر؟ 
زخم ها بر دل عاشق کردند، خون به چشمان شقایق کردند...
 تو کجایی سهراب؟
که همین نزدیکی عشق را دار زدند، همه جا سایه ی دیوار زدند...
کجایی که ببینی حالا دل خوش مثقالی است! دل خوش نایاب است!
دل خوش سیری چند؟!
صبر کن سهراب
قایقت جا دارد؟

زندگی باید کرد !

گاه با یک گل سرخ گاه با یک دل تنگ گاه با سوسوی امیدی کمرنگ زندگی باید کرد !

گاه با غزلی از احساس گاه با خوشه ای از عطر گل یاس زندگی باید کرد !

گاه با ناب ترین شعر زمان گاه با ساده ترین قصه یک انسان زندگی باید کرد !

گاه با سایه ابری سرگردان

گاه با هاله ای از سوز پنهان

گاه باید روئید از پس آن باران گاه باید خندید بر غمی بی پایان

لحظه­ هایت بی غم

روزگارت آرام ........

رخش،گاری کشی می کند

رستم ،کنار پیاده رو سیگار می فروشد

سهراب ،ته جوب به خود می پیچید

گردآفرید،از خانه زده بیرون

مردان خیابانی برای تهمینه بوق می زنند

ابوالقاسم برای شبکه سه ،سریال جنگی می سازد

وای ...

موریانه ها به آخر شاهنامه رسیده اند!!

غمگینم همانندِ

مرد هزار چهره که میگفت:

" نمی دونم چرا تو زندگیم هِـی نمیشه"...!!

با دمپایی های کوچک پاره ات
دنبال ماشین های مدل بالا که می دوی
دلم مثل صورت آفتاب خورده ات می سوزد
کاش می شد غمت را می خریدم نه گل های رنگی ات را نازنینم!

قدم زدن به همراه وجدانمان در كوچه هاي امروز ! 

وجدان مانند آيينه‌اي‌ است كه

نه تملق مي كند و نه تحقير مي نمايد.

  اگر چه  نزد مردم  ناشناسم                   همیشه با مدیران در تماسم

گهی در خودروی ایشان سوارم              گهی در دفتر ایشان پلاسم

کنون از لطف ایشان جا گرفته                 هزاران بانک در جیب لباسم

منم اِندِ نبوغ اقتصادی                            همه ماتند از  هوش و حواسم

 نه از این دزدکان آفتابه                          که در شغل شریفم باکلاسم

بگیرم وام های اختصاصی                     ز سوی دوستان حق شناسم

"چگونه شکر این نعمت گزارم"            ......................... ادامه مطلب

در نهان، به آنانی دل میبندیم که دوستمان ندارند،

و در آشکارا

از آنانی که دوستمان دارند غافلیم.

شاید این است دلیل تنهایی ما

"دکتر علی شریعتی"

ادامه شعر در ادامه مطلب

شدم با چت اسیر و مبتلایش
شبا پیغام می دادم از برایش
به من می گفت هیجده ساله هستم
تو اسمت را بگو، من هاله هستم

بگفتم اسم من هم هست فرهاد 
ز دست عاشقی صد داد و بیداد
بگفت هاله ز موهای کمندش
کمان ِابرو و قد بلندش

بگفت چشمان من خیلی فریباست
ز صورت هم نگو البته زیباست
ندیده عاشق زارش شدم من
اسیرش گشته بیمارش شدم من

ز بس هرشب به او می نمودم
به او من کم کم عادت می نمودم
..............  ادامه مطلب

دلم را چون اناری کاش یک شب دانه می کردم
به دریا می زدم در باد و آتش خانه می کردم

چه می شد آه ای موسای من، من هم شبان بودم
تمام روز و شب زلف خدا را شانه می کردم

نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم
اگر می شد همه محراب را میخانه می کردم

اگر می شد به افسانه شبی رنگ حقیقت زد
حقیقت را اگر می شد شبی افسانه می کردم

چه مستی ها که هر شب در سر شوریده می افتاد
چه بازی ها که هر شب با دل دیوانه می کردم

یقین دارم سرانجام من از این خوبتر می شد
اگر از مرگ هم چون زندگی پروا نمی کردم

سرم را مثل سیبی سرخ صبحی چیده بودم کاش
دلم را چون اناری کاش یک شب دانه می کردم

عجب صبری خدا دارد !
اگر من جای او بودم
همان یک لحظه اول
که اول ظلم را میدیدم از مخلوق بی وجدان ،
جهان را با همه زیبائی و زشتی ،
به روی یکدگر ، ویرانه میکردم .
***
عجب صبری خدا دارد !
اگر من جای او بودم ،
که در همسایه ی صدها گرسنه ،
چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم ،
نخستین نعره ی مستانه را خاموش آندم ،
بر سر پیمانه می کردم .
***
عجب صبری خدا دارد !
اگر من جای او بودم
چو می دیدم یکی عریان و لرزان ،
دیگری پوشیده از صد جامه رنگین ،
زمین و آسمان را
واژگون مستانه می کردم ............ ادامه مطلب

اميد دارويي است كه شفا نمي دهد، اما درد را قابل تحمل مي كند.

((مارس آشار))

گاهی دلم از هر چه آدم است می گیرد…!
گاهی دلم دو کلمه حرف مهربانانه می خواهد…!
نه به شکل دوستت دارم و یا نه بــ ِ شکل ِ بی تو می میرمـــ…!

ساده شاید، مثل دلتنگ نباش…فردا روز دیگری ست!